Dominique Drabbe is 12 jaar en de afgelopen zes weken kon je hem zien rondlopen met gips om zijn hand: hij brak zijn vinger en scheurde een pees tijdens een oefening voor het wedstrijdzwemmen. Nogal onhandig voor een drummer, maar: “ik wilde het toch proberen in de voorrondes van Young Music Talent. En ik ben door naar de finale!” Enthousiast gooit hij zijn armen in de lucht. En… hee, wie is dat nou op zijn trui? Lachend zegt hij: “Deze trui hebben we speciaal laten maken voor de wedstrijd. Het is Animal, de drummer van de Muppets.” Alles met drummen is leuk, volgens Dominique. “Maar een van de leukste keren was dat ik met een band heb gespeeld. We studeerden apart van elkaar ons deel van het liedje in en kwamen samen tijdens een optreden in het JJ Music House. Heel tof! Volgend jaar ga ik naar de middelbare school, ik hoop dat ze bij het ONC Parkdreef een schoolband hebben.” Dominique heeft aan alles gedacht. Mocht het onverhoopt niet lukken als professioneel drummer, dan wil hij graag anesthesist in een traumahelikopter worden. “Maar dat is echt plan B, hoor”, voegt de energieke krullenbol er snel aan toe. “Want het liefst wil ik natuurlijk drummer worden!”
De 15-jarige Maaike Franken is geen geboren musical-fan. Ze koos eigenlijk voor musicalzang, omdat ze zich goed voelde bij de lerares. Dat bleek een gouden greep. “Nu ben ik wel helemaal into musicals, hoor”, lacht ze. Dat mag ook wel na zes jaar musicalliedjes zingen. “Ik vind de liedjes uit musicals leuk, maar ook de techniek is heel interessant. Hoe je tong staat en hoe je ademt. Hoe je je buikspieren gebruikt. En hoe je met klanken en expressie het verhaal overbrengt. Ik begon ooit op de viool, maar toen al merkte ik dat ik het stukje muzikale vorming met zingen veel leuker vond.” Haar ervaring met vioolspelen en de vakopleiding muziektheorie die ze nu doet, helpen bij het zingen. “Mijn muzikale gehoor is mede daardoor goed ontwikkeld”, legt ze uit.
Muziek luisteren is belangrijk in het dagelijks leven van de scholiere uit Meerzicht. Als je iemand tegenkomt die hartstochtelijk meezingt terwijl ze fietst, dan is de kans groot dat je Maaike passeert. “Ook niet altijd hoor,” lacht ze, “maar zingen geeft me gewoon energie!” Op het Erasmus College heeft ze muziek in haar examenpakket. Ze wil graag naar Fontys in Eindhoven of Codarts in Rotterdam. “Het is wel mijn ultieme droom om er mijn baan van te maken. Op het podium staan is gewoon zo vet.”
Dat we kunnen genieten van The Rockababes is allemaal te danken aan muziekleraar Gert-Jan Greven. De (bijna) 16-jarige ‘babes’ willen dan ook unaniem een shoutout doen naar hun docent op het Erasmus College. Maar wie denkt dat het een bijeengeraapt zooitje is, heeft het mis. “We zijn bandleden, maar eigenlijk ook een groepje vriendinnen”, zegt Tess, de bassiste. “Daarom werkt het denk ik zo goed.” Zangeres Merel vult aan: “We zijn goed op elkaar ingespeeld. Wat er ook gebeurt, we fixen het.” Aan zelfvertrouwen geen gebrek: “We hadden wel verwacht dat we door zouden gaan, mensen vinden ons leuk.” Maar arrogant worden ze niet: “We kunnen wel winnen, maar daar ga je natuurlijk nooit van uit.” En je mag ook best zelfverzekerd zijn als je op Parkpop hebt gestaan. Een optreden dat ze wonnen met een wedstrijd. “We mochten backstage, hadden onze eigen ruimte, werden geïnterviewd en professioneel gefilmd. Je loopt rond tussen allemaal manager-achtige mensen en je wordt gewoon gezien als artiest. Dat is echt heel tof”, vertelt drummer Kirsten.
Donna, gitariste en creatief brein, schreef een eigen nummer voor The Rockababes en is bezig met nieuw materiaal. “Er komt meer aan”, belooft ze. En dan kijkt een van de dames op de klok en verdwijnen ze met een wervelende energie weer naar buiten: het praktijkexamen muziek wacht.
Vorig jaar mocht Casper als resultaat van zijn deelname aan deze wedstrijd samen spelen met een aantal koperblazers van het Residentie-orkest. Dat smaakte wel naar meer en ook dit jaar doet de getalenteerde fagotspeler een gooi naar de titel. “Ik speel nu viereneenhalf jaar”, vertelt de 14-jarige Leidschendammer. “Daarvoor speelde ik cello. Maar toen ik daarmee in een orkest speelde, maakte ik kennis met de fagot. Dat leek me leuker! Het ziet er mooi uit en het instrument heeft een mooie klank.” Gelukkig kon hij zijn cello-ervaring goed gebruiken. “De bladmuziek is in dezelfde sleutel, ik hoefde niet opnieuw noten te leren lezen.” Casper kijkt uit naar de finale van Young Music Talent. “Het is een leuke avond, gezellig en met een goede sfeer.” Spanning voelt hij eigenlijk niet. “Ik zie het wel. Je leeft er natuurlijk wel naartoe, vooral als de dag dichterbij komt.” Voor Casper is het inmiddels de derde keer dat hij deelneemt aan deze wedstrijd. Aan artiesten die twijfelen om mee te doen, zou hij willen zeggen: “Doe vooral mee en zie waar het schip strandt. De voorronde alleen is al leuk en de finale is een toffe ervaring.”
Fleur Senou is inmiddels aan haar derde viool toe, ze speelt dan ook al viereneenhalf jaar. Inmiddels kan ze ook goed noten lezen. “Dat was in het begin wel moeilijk”, geeft ze toe, “maar ik kan het nu helemaal zonder cijfertjes.” Optreden is de 9-jarige scholiere van basisschool Florence Nightingale niet helemaal vreemd. “In groep 3 deed ik mee aan Florence Got Talent”, vertelt ze. Fleur won de wedstrijd, maar dat betekent zeker niet dat ze succes in wedstrijden als vanzelfsprekend ziet. “Nee, ik was juist heel verbaasd dat ik door was naar de finale. Ik had het helemaal niet verwacht. Er waren allemaal heel goede deelnemers”, aldus de bescheiden violiste. Fleur kijkt uit naar de finale. Hoe gaat ze om met de zenuwen? “Als je er moet gaan staan, is het wel een beetje spannend. Maar als je dan gewoon speelt, is het niet meer eng.”
“Het was voor ons wel een verrassing dat we door waren naar de finale”, vertelt Rosa Ellens, die samen met Roos van Rijn het ensemble El Roka vertegenwoordigt. Aangevuld met Katan Shooker en Rogier Lemaire vormen zij een vioolkwartet, samengebracht door hun viooldocente. Roos: “Het stuk dat we spelen is geschreven voor een kwartet. We hebben alle vier een bepaald niveau dat daarvoor nodig is. Het is een bijzonder stuk, van de Poolse componiste Bacewicz. Erg leuk en een uitdaging om te spelen. Het is heel modern en niet per se het meest toegankelijke stuk. Daarom vonden we het verrassend dat we door waren naar de finale. De jury moest echt goed door de muziek heen kijken en luisteren.” Dat maakt het voor de violisten extra interessant, om het zo te spelen dat mensen ervan gaan houden. Optreden vinden ze erg leuk. “Het leukste tot nu toe vond ik dat we op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente mochten spelen. We stonden op het podium in het Stadstheater met belichting en alles. In de zaal zaten onder andere de burgemeester en wethouders.” Rosa vond ook hun optreden in de Oude Kerk memorabel. “Het geluid was daar zo mooi. Dat maakte het heel gaaf.” Optreden heeft voor het viertal nog een voordeel. Roos: “Je merkt dat je echt sneller vooruitgaat als je naar een optreden toe werkt.”
Twee jongens en een bijzonder gezellig gekleurde tas vertegenwoordigen het Djembé Trio. In de tas zit een djembé die op dit moment meetelt als de derde van het trio in plaats van medespeler Willem, die helaas niet kan meedoen. “We hebben met zijn drieën les”, vertelt de 18-jarige Luuk Roelofsz Thomas. Collega Laurent van Osta (15): “Afgelopen jaren hebben we al wel vaker meegedaan en gewonnen. We hebben wel feedback gekregen over dat we niet zo serieus moesten kijken, dus dat doen we nu dan maar wat minder.” De muzikanten vinden hun leraar een topper, hij heeft in Senegal op nationaal niveau djembé gespeeld en brengt nu de ritmes over op zijn leerlingen. “Tijdens de finale spelen we ritmes die we van tevoren hebben bepaald, afgewisseld met stukken solo die we improviseren”, vertelt Laurent. De heren djembéspelers zijn door weinig van hun stuk te brengen, ze zijn erg relaxt onder hun deelname aan de finale. Dat heeft parallellen met hun instrument. Luuk, die sinds zijn 10e djembé speelt: “Als je op zoek bent naar een instrument zonder ingewikkelde theorie dan moet je zeker voor de djembé kiezen. Op het instrument kan je heel veel doen, zonder dat je er enorm veel over na hoeft te denken. Het is zeker niet simpel”, voegt hij eraan toe, “maar wel zonder ingewikkelde muziektheorie.”
Hij heeft twee broers die piano spelen, maar Chun Wai Ng koos voor gitaar. “Ik volgde een proefles en toen vond ik dat eigenlijk wel erg leuk”, aldus de 10-jarige muzikant uit Rokkeveen. Het is niet zijn eerste kennismaking met deze wedstrijd. “Vorig jaar deed ik ook mee en stond ik ook in de finale. Hopelijk win ik dit jaar.” Chun speelt graag klassieke en Spaanse liedjes. Die vindt hij zelf, op YouTube. “Het liedje dat ik speel tijdens de finale is ook Spaans. Een beetje snel, niet te moeilijk maar zeker ook niet te makkelijk”, zegt hij. Hij heeft er wel zin in, met optreden heeft hij dan ook al enige ervaring. Zo speelde hij op een voorspeelavond in de klas en heeft hij al drie keer opgetreden in een duet met een andere jonge gitarist. Dat vond hij het erg leuk. “We deden bijvoorbeeld mee met Gluren bij de buren.” Overigens heeft zijn gitaardocent gestimuleerd dat hij aan de wedstrijd mee zou doen. “Het is fijn als iemand zoveel vertrouwen in je heeft”, besluit Chun. En daar valt geen speld tussen te krijgen.
Pien Pieterse speelt al 9 jaar dwarsfluit en dat betekent dat de 17-jarige al meer dan de helft van haar leven dwarsfluitiste is. Op haar achtste bezocht ze een open dag van het CKC en toen ze de dwarsfluit probeerde, kreeg ze er direct geluid uit. “Dat bleek niet heel vaak voor te komen, dus dat lag me wel. Maar eigenlijk ben ik pas de afgelopen twee jaar echt veel vooruit gegaan.” Daarvoor had Pien een soort haat-liefdeverhouding met het instrument en er is zelfs een periode geweest dat ze wilde stoppen. “Ik oefen nu heel veel en vindt het heerlijk om muziek te maken. Afgelopen jaar ben ik met mijn orkest naar Avignon geweest. Een hele week hebben we muziek gemaakt en het erg gezellig gehad met elkaar. Ik speel graag klassieke muziek, daar zit voor mij meer diepgang en uitdaging in”, vertelt ze enthousiast. Ze heeft vaker meegedaan aan de wedstrijd, dit is de eerste keer dat ze in de finale staat. “Ik speel het stuk Barcarolle et tarantella van Bernhard Molique. Dat is een lekker romantisch stuk dat later ook wat pittiger wordt.”
Matthijs Bontenbal begon ooit in de kleuterklas op de xylofoon. Hij leerde zo snel om daarop liedjes spelen, dat zijn ouders besloten hun keyboard uit de berging te halen. Eenmaal afgestoft, was Matthijs niet meer van het ding weg te slaan. “Ik ging toen op kleuterpiano”, blikt de 8-jarige talentvolle pianist terug. “Dat waren vijf lessen. Nu speel ik elke dag. Thuis heb ik een elektrische piano. Die heeft dezelfde aanslag als een gewone piano, maar je kunt hem ook wat zachter zetten. Dat is wel zo aardig voor de buren.” Al hebben die inmiddels al aangegeven dat ze een pianist als buurman geen enkel probleem vinden.
Voorheen speelde Matthijs graag klassiek, maar hij wordt steeds veelzijdiger. In zijn repertoire hoor je nu bijvoorbeeld ook Ed Sheeran langskomen. “En voor Young Music Talent speel ik filmliedjes. Harry Potter, Pirates of the Caribbean en Star Wars.” Noten lezen kan hij pas sinds kort. “Ik hoor gewoon wat ik moet spelen en dan speel ik het na”, aldus de finalist.
Outside your comfort zone is where the magic happens. Dat weet ook Sarah Verhulst. Zij koos voor haar deelname aan Young Music Talent dan ook voor een stuk dat een uitdaging voor haar is. “Ik vind het juist leuk om speciaal voor een wedstrijd hele bijzondere stukken te spelen”, zegt de violiste, die eigenlijk Sara heet, maar haar naam leuker vindt met een h erachter. “Je kunt dan laten zien wat je kan en tegelijkertijd kan je zo’n stuk je eigen maken. Je ontwikkelt je sneller als je ergens naartoe werkt.” Eigenlijk kon ze niet kiezen. Ze haalt haar inspiratie graag van YouTube, maar het was haar viooldocent die met dit stuk kwam. “Ik speel het liefst rustige, romantische stukken. Maar dit is juist het tegenovergestelde”, zegt ze lachend. “Het is heel verschillend. Het begint heftig, daarna komt er stuk met veel techniek, dan is het weer rustig en romantisch, dan weer heel snel. En het klinkt nu alweer veel mooier dan tijdens de voorrondes. Ik hoop de jury te kunnen verrassen.”
Een stuk dat bijzondere betekenis voor haar heeft is Schindler’s List. “Dat wilde ik al spelen voordat ik begon met viool spelen”, vertelt de 13-jarige, “al dacht ik dat ik het nooit zou kunnen, want ik vond dit het moeilijkste stuk in de wereld. Maar vorig jaar speelde ik het tijdens deze wedstrijd, dat was een heel mooi moment.”
Zo jong als ze zijn, hebben Anne van Rijn (13) en Desirée van Osta (14) al een behoorlijke geschiedenis samen. Ze kennen elkaar namelijk nog van de basisschool. “We zaten bij elkaar in de klas. Desirée ging toen naar een andere school, maar op de middelbare school zitten we weer bij elkaar”, vertelt Anne. Dat dit een goede basis vormt voor het duo bewijst de finaleplek wel. “Ik heb wel vaker meegedaan, maar dit is de eerste keer als duo met een pianiste”, aldus Desirée, die zelf cello speelt. “We hebben het eigenlijk op best wel korte termijn bedacht om samen mee te doen. Dit is dan ook wel het leukste dat we tot nu toe samen hebben gedaan.” De dames willen vooral veel plezier halen uit het spelen met elkaar. Wat ze ook graag doen is het bezoeken van concerten. Anne: “Ik ben met mijn pianodocente naar een concert van Zimmermann geweest. Het is gaaf om mensen waar je tegenop kijkt in het echt te horen.” Ook de cellodocente van Desirée zorgt weleens voor kaartjes. “Ik vind het altijd erg leerzaam en leuk om ideeën op te doen”, vertelt ze.
Maar liefst twaalf man sterk. Je zult het Alfrink Music Team tijdens de finale van Young Music Talent niet over het hoofd zien. Muziekdocent van het Alfrink College Roel Mooren kijkt met een brede glimlach vanaf de zijlijn toe. “Het Alfrink Music Team is heel zelfstandig. Ik geef weleens advies of een suggestie, maar verder regelen ze alles zelf. Of het nu een klein groepje is dat optreedt tijdens het Groot Zoetermeers Dictee of als ze alle twaalf op het podium staan tijdens een themaviering op school.” Battle of the Schools vindt Mooren een fantastisch idee. Hij hoopt dat het een breder vervolg krijgt. “Het zou toch tof zijn om met alle Zoetermeerse voortgezet-onderwijsscholen hieraan mee te doen. We kunnen een heleboel leren van elkaar en het is natuurlijk erg leuk om de strijd aan te gaan.” De deelname aan Young Music Talent heeft de ontwikkeling van de muzikanten in het Alfrink Music Team in een kleine stroomversnelling gebracht. “Het nummer dat zij spelen, een mashup van We Are Family van Big, Black and Beautiful, kent een grote variëteit aan stijlen. Binnen een korte periode hebben de leerlingen zich niet alleen andere akkoorden, maar ook technische en melodische lijnen eigen gemaakt.” De muziekdocent steekt zijn trots niet onder stoelen of banken: “Petje af dat deze 12- tot 18-jarigen dat zo strak weten neer te zetten!”
